ZIMBABWE

Als een hogesnelheidstrein kruipt de zon achter de horizon. In nauwelijks een kwartier is het pikdonker. Een oranje gloed kleurt de einder. Langzaam glijdt onze boot over de rustige Zambezi, terug naar Vic Falls. We beleefden een onvergetelijke dag.
 
We springen kwik van onder de behaaglijke lakens van ons hemelbed. Het is pas zes uur maar we willen de zonsopgang boven de Victoriawatervallen zien. Het watergordijn vanuit het ravijn van de Zambezi stijgt honderden meters boven de watervallen uit en kleurt door de opkomende zon donkeroker tot goudgeel in nauwelijks een kwartier. Het statige Victoria Falls Hotel ontwaakt. Het hotel ademt traditie en geschiedenis. Vele eclectische decoraties vormen het decor, historische foto’s en fantastische cartoons sieren de wanden. Butlers lopen af en aan. Het is hier zo very British. 

Na een stevig ontbijt in de prille ochtendzon start onze verkenning van de grootste watervallen ter wereld. De kolkende watermassa stort zich bij de hoofdwatervallen tot 108 meter de diepte in. Aan de start van de trip prijkt het standbeeld van Dr. Livingstone, die de watervallen in 1855 ontdekte en ze noemde naar koningin Victoria. De lokale bevolking noemt deze watervallen de 'Mosi-oa-Tunya' (wat 'de rook die dondert' betekent), weet onze gids. De wind drijft de opstijgende waternevel in onze richting. Snel kruipen we in de waterdichte K-Ways. De Zambezi stroomt kronkelend in Zimbabwe naar het Karibameer. De rotsen bij Danger Point zijn gevaarlijk glad. Toch wagen toeristen zich tot op de rand van de ravijn. Aan de anderen kant plonsen enkele duivers in de Devil's Pool, op nauwelijks enkele centimeters van de rand van de waterval. De échte waaghalzen springen aan een benjitouw van de Victoria Falls-brug, die de grens tussen Zimbabwe en Zambia vormt. Wij houden het bij een kort bezoek aan de brug. Benji-springen is niet aan ons besteed.
Dan vliegen we liever met een helikopter over de watervallen. De piloot neemt een ruime bocht over de Vic Falls. Een regenboog kleurt de kloof terwijl we onder ons de Zambezi en de watervallen zien. Het is een kort maar bijzonder fascinerend helikoptertochtje. We sluiten de dag af met een sunset cruise op de Zambezi. Terwijl de drankjes en hapjes rijkelijk worden aangerukt, nestelen we ons in de comfortabele zetels van het bovenste dek. De Zambezi kabbelt rustig aan de boot voorbij om zicht enkele tientallen meters verder eerst schuimend en kolkend en vervolgens loodrecht in de diepte te storten. We varen verder stroomopwaarts tot de zon achter de horizon wegkruipt. Tevreden kruipen we onder de wol.

De landing op de hobbelige landingsstrip verloopt vlekkeloos. We zijn nog maar net op weg naar Little Makalolo als we op een kudde olifanten stoten. Een kleine honderd kolossen lessen hun dorst aan een grote waterpoel. De hiërarchie wordt duidelijk gerespecteerd. Eerst zijn de olifanten aan de beurt, dan de buffels en vervolgens zebra’s en impala’s. Een enkele buffel durft zich tussen de olifanten te wriemelen om gulzig van het water te drinken. Hwange is een olifantenparadijs en huisvest zo’n veertigduizend dieren. Paradijs of gesel? De olifantenpopulatie dreigt te groot te worden, wat nefast is voor andere fauna en flora.
De regering overweegt om selectief jachtvergunning toe te kennen, vertelt onze gids. Tegen een fikse vergoeding, uiteraard. Die inkomsten kunnen dan weer besteed worden aan het beheer van de nationale parken. Een moeilijk dilemma.
Ook aan de waterpoel van onze lodge verdringen zich de olifanten. Goed verscholen vergapen we aan ons aan de kolossale dieren. Nieuwsgierig stappen ze richting onze jeep om een kijkje te nemen, af en toe fel trompetterend en met de oren flapperend. Anderen nemen onverstoorbaar een bad of laten het water smaken.
We maken een fantastisch mooie zonsondergang mee. Met een aperitiefje in de hand in the middle of nowhere bekijken we de dieren die aangetrokken worden door de waterpoel waar we hebben halt gehouden. Koedoes, zebra’s en impala’s verdringen zich aan het water. Een olifant komt gevaarlijk dichtbij. Blijf dicht bij de jeep, maant onze gids ons aan. Dieren zien ons dan als één geheel. De kolos heeft geen slechte bedoelingen. Hij is slechts even nieuwsgierig naar ons dan wij naar hem.
's Avonds kruipen we rond het kampvuur. De behaaglijke warmte van het vuur doet ons deugd. Het koelt hier snel af eens de zon achter de horizon is verdwenen. 's Nachts daalt het kwik tot net boven het vriespunt.

We hebben tijdens het diner van de vorige avond reeds kennis gemaakt met de piloot die ons naar het Mana Pools National Park zal vliegen. Op de weg naar de landingsstrook zien we terug honderden olifanten en tal van buffels. Voor we kunnen opstijgen verjagen we de zebra's die rustig op de airstrip grazen. De dieren blijven terugkomen. Er staan nog een aantal zebra's aan de andere kant, vertelt onze chauffeur. De dieren willen hun soortgenoten aan de andere kant van de piste vervoegen. Ook dit is Afrika. We kunnen eindelijk opstijgen. In Kariba landen we om kerosine te tanken. We maken gebruik om het thuisfront te bellen. Sinds ons vertrek in Vic Falls hebben we geen internettoegang of telefoonbereik gehad. En ook dat is Afrika …
Regi, de gids van Kanga Camp, begroet ons hartelijk. Het is een uurtje rijden tot het kamp, zegt hij en trapt het gaspedaal in. Ook in het kamp worden we enthousiast verwelkomd. Bij een drankje krijgen uitleg terwijl twee olifanten baden in de grote poel die aan het kamp grenst. We maken kennis met de andere gasten. Ze zijn net terug van een safari naar de rivier en zijn duidelijk opgetogen. Wij blijven tijdens de game drive op onze honger. Buiten enkele impala's en een enkele koedoe zien we geen kat, letterlijk. De gids belooft dat we meer zullen zien tijdens de safari naar de rivier.
Hij houdt zich aan zijn woord. De volgende ochtend trekken we door het dichte bos naar de rivier. Bavianen klimmen in de bomen en springen als een volleerd circusartiest van tak tot tak. Impala's springen schichtig weg als we wat te dicht komen. Hier zien we wel veel dieren, aangetrokken door de Zambezi waar er rijkelijk water is.
Twee olifanten hebben een boom ontworteld en spelen de takken en twijgen gulzig naar binnen. Een kalfje zoekt beschutting bij de moeder en drinkt gulzig van de moedermelk. Eén van de olifanten kijkt op, ruikt de bladeren, balanceert heen en weer en staat op zijn achterpoten om de bladeren en sappige vruchten, hoog in de boom, met zijn krachtige slurf te grijpen. Hij pakt de tak, rukt deze naar beneden. De andere olifant haast zich om te delen in de buit. Dit gedrag is enkel bij olifanten in Mana Pools vastgesteld. Een unieke beleving.
Begeleid door een gewapende gids trekken we te voet door de bush. Het is een gedroomde ervaring. Zonder de bescherming van de jeep wandelen we door de vlaktes, langs zebra's, koedoes en impala's. Het kwik klimt boven de dertig graden en we zoeken de schaduwrijke plekken op. Enthousiast over deze wandelsafari bereiken we terug de jeep en picknicken we langs de oevers van de Zambezi. This was fun.

Het leven in Mana Pools National Park speelt zich vooral in de omgeving van de oevers van de Zambezi af. Dit hebben we weer moeten vaststellen tijdens de avondsafari in de onmiddellijke omgeving van Kanga Camp. We zien net als de vorige avond weinig wild. Nerveus speurt de gids in de bush naar wilde dieren. Een glimlach verschijnt op zijn gelaat bij het zien van een eenzame buffel of olifant. Hoe vriendelijk en servicegericht ze hun gasten ook ontvangen, het uitblijven van wilde dieren tempert toch de sfeer.
Klantgericht en gastvrij zijn ze als geen ander. De avondsafari loopt op zijn einde en we houden halt bij een waterpoel. Sfeervolle lantaarns en een kampvuur nodigen ons uit, gezang weergalmt als verwelkoming. Omdat alle gasten hun laatste avond in het kamp spenderen, heeft het personeel een verrassing in petto : een bush BBQ. Wat een leuke verrassing! De sfeer zit er meteen in, het eten is verrukkelijk, straffe verhalen worden gedeeld. Het is laat als we onder de wol kruipen.
De volgende ochtend verlaten we Kanga Camp, met een dubbel gevoel. Verrukt over het vriendelijk onthaal, de geweldige service, de toffe verrassing, maar ontgoocheld over de weinige wilde dieren die we hier gezien hebben.
We rijden naar de grens met Zambia, waar we onze tocht verder zetten. Sara Zvakanaka, Zimbabwe.