FRANSE ALPEN

We houden halt in Sisteron en beklimmen de steile wand van de rots waarop de citadel boven het stadje uittorent. Sisteron ligt zeer strategisch. Het is de poort naar de Provence. Boven hebben we een prachtig zicht op de Durance en de Rocher de la Baume, een grillige rots die aan de overkant van de Durance de citadel in hoogte overstijgt.
De weg slingert verder naar het noorden. Op en af, van links naar rechts. Soms tergend traag achter een mobilhome of wagen met caravan, dan weer gezwind door de bochten scheurend. Even voor Grenoble verlaten we de Route Napoleon en rijden naar het oosten. Naar de vallei van Bourg d'Oisans. We verblijven er in chambre d'hôte Solneige, bij Jan en Mirjam Dekker.

Een laatste steile klim brengt ons naar Solneige, onze verblijfplaats voor de volgende dagen. Michel en Marijn verwelkomen ons hartelijk. In de keuken ruikt het al heerlijk naar aceto balsamico, wijn en knoflook. Rond de klok van halfnegen worden we aan tafel verwacht. Het gezelschap bestaat uit nog twee andere Belgische koppels, een koppel uit Nederland en twee Duitse motofreaks.
Onze tafelburen hebben zonet de eenentwintig bochten van l'Alpe d’Huez bedwongen. Op gewone fietsen! Onze bewondering kent geen grenzen. Enkele dagen geleden hebben ze reeds de Mont Ventoux beklommen. Ook op fietsen van ruim vijftien kilogram. Chapeau! De meeste gasten Solneige ontvangen zijn wieler- en skifanaten (respectievelijk in de zomer en de winter). In de buurt rijzen dan ook soliede jongens als l'Alpe d'Huez, de Galibier of de Croix de Fer ver boven de valleien uit. Uitdagingen genoeg voor de wielerliefhebbers. Een andere Belgische gast bestormt één van de volgende dagen de bekendste aller Alpencols.

De verhalen van onze tafelgenoten heeft de honger om de Alpenreuzen te bestormen nog versterkt. We rijden de Marmotte, een wielerwedstrijd voor echte amateurs, die over legendarisch Alpencols uit de Tour de France leidt. De Glandon, Croix de Fer, de Télégraphe en de Galibier worden de wielerfanaten onder de wielen geschoven. Zo ook onder de wielen van onze wagen, wij bestormen de bergflanken namelijk ... met de auto.
Grommend banen we een weg naar de eenzame hoogte. De eerste kilometers rijden we onder de bescherming van de veelvuldige beplanting. We slalommen door haarspeldbochten en stuiven tegen de bergflank aan. Dan wordt het landschap kaler, de wegen smaller en steiler. De weg splitst zich. Links leidt de weg naar de top van de Glandon. Wij slaan rechtsaf en bereiken de dik tweeduizend meter hoge Col de la Croix de Fer. Het panorama is schitterend. Alpentoppen glimmen aan de horizon. Een enkele is bedenkt met wat resten sneeuw. Op de flanken grazen runderen. Tijdens de zomer grazen ze van de malse Alpengrassen en -planten, in de winter staan de dieren op stal in de vallei. Op de top torent het ijzeren kruis hoog boven alles uit.
De afdaling van de Croix de Fer (voor ons welteverstaan, voor de wielertoeristen die zich moeizaam naar boven hijsen, is het alles behalve een afdaling) is al even mooi als de beklimming. De weg slingert zigzaggend naar beneden. Tot in het dal. Tot in Saint Jean de Maurienne. We rijden richting Turijn, tot aan de afslag naar Valloire. De beklimming van de Télégraphe bereikt tussen de loof- en naaldbomen een hoogte van 1.566 meter. Fier poseren de wielertoeristen voor de wegwijzer. Kiekjes als bewijs van hun prestatie worden veelvuldig geschoten. Wij verpozen in de Bar de Télégraphe . De zon is gul en overspoelt het terras. Naast ons verorbert een wielertoerist een reuzeberg frieten en lokale vleeswaren. Een "echt sportdieet"! Gewapend voor de tocht over de Galibier.

De Télégraphe vormt het stevig voorspel op de Galibier. Na een korte daling schiet de weg de hoogte in. De weg ontstijgt de boomgrens. Slingert door scherpe haarspeldbochten, langs gevaarlijk ravijnen. Enkele kilometers voor de top merken we parasailers op. Gedragen door de wind vliegen drie mannen ver boven onze hoofden. Vervaarlijk slingeren ze van rechts naar links. Soms rakelings tegen de bergflank. Andere kijklustigen stoppen om van het spektakel te genieten. Het is verwonderlijk dat mensen mensen aantrekken. Stop op een banale plaats , kijk wat omhoog en de plaats vormt een aantrekkingskracht voor andere kijklustigen.
De top van de Galibier ligt ver boven de tweeduizend meter (2.645 meter). De omgeving is er kaal, niets dan rotsblokken en steengruis. De hoogte, de eeuwige sneeuw op de bertoppen en de onherbergzaamheid van de omgeving zijn van uitzonderlijk schoonheid. Kronkelend loopt de smalle bergweg naar de top om zich vervolgens, even zigzaggend, de diepte in te duiken.

Eenentwintig haarspeldbochten leiden ons tot op 1.860 meter. De wielertoeristen tellen af. Nog vijftien bochten, nog tien, acht ... Elke tocht heeft een naam van een winnaar op de alp. Peter Winnen, Andy Hampsten, en recent Carlos Sastre. Dit jaar ontvangt het ski-oord de Tour de France niet. Door de start in Monaco en de doortocht in Spanje zou de lus door Frankrijk te groot zijn als ook het zuiden van de Savoie en de Isêre aangedaan zou worden. De Tour blijft in de noordelijke Alpen met een korte doortocht door Zwitserland en Italië.
We kopen een dagkaartje voor de télépherique. Zeventien euro voor een dagje ongebreideld gebruik maken van de kabelbanen van het Massief van de Grandes Rousses. Niet echt goedkoop, maar ook niet duur. De kabelbaan brengt ons naar het honderdvijftig meter hoger gelegen “Station 2110”. Vandaar wandelen de dik zeven kilometer lange bergpad via de Lac Besson naar het station Alpette. De smalle wandelpad baant zich een weg door de alpenweiden. Op het Lac de Besson wordt op forel gevist. Veel bijval hebben de hengelaars niet. Ze druipen af met een schrale vangst.
We vervolgen onze weg, die licht dalend dan weer steil tegen de bergflank opklautert. De gondel is vertrekkensklaar. We zijn net op tijd op de laatste kabelbaantrip van de voormiddag te pakken. Anders hadden we anderhalf uur moeten wachten. De kabelbaan hijst ons ruim zevenhonderd meter hoger. Het is er kaal. De pisten zijn met keien bezaaid. De wind waait krachtig om ons heen. We vinden het wandelpad niet onmiddellijk en beslissen de skipiste te nemen. Foute beslissing. De weg is zeer steil en de keien schuiven onder ons weg. Gelukkig moeten we maar enkele honderden meters overbruggen, naar het lager gelegen station 2620.

We klimmen nu tot op 3.330 meter, naar het dak van het Massif des Grandes Rousses. De Pic Blanc heeft zijn naam niet gestolen. In hartje zomer ligt de sneeuw er nog steeds metershoog. Het is er minder koud dan verwacht. Toch blijven we er maar een kwartiertje. Genoeg om de omgeving van de hoogte te bewonderen. Het panorama is schitterend. Aan onze voeten ligt het Lac Blanc en L’Alpe d’Huez. Aan de andere zijde stort de gletsjer zich naar beneden.

Terug in het ski-oord van l'Alpe d'Huez gaan we op zoek naar een baguette. Het is zondagnamiddag. Halfdrie. Geen enkele bakker is open. Weinige restaurants zijn nog geopend. We maken ons op om enkel de kaas en wat fruit te eten als we op een open winkel botsen. Ze hebben nog net één stokbrood.
De vététistes storten zich tegen een waanzinnige snelheid naar beneden. Behendig sturen ze de aangepaste mountainbikes de helling af. We nemen de kabelbaan naar het eerste station en dalen de bergflank af terwijl we de kunsten van de downhill bikers volgen.
's Avonds schuiven we de benen onder de grote tafel van chambre d'hôte Solneige. Na een slaatje van rode biet met rucola en varkenscarré met appeltjes en citroen keuvelen we tot diep in de avond. De twee Duitse motards zijn blij dat er een aantal tafelgenoten Duits verstaan en spreken. Verhalen worden uitgewisseld, avonturen worden verteld. Maar wij moeten naar bed. De volgende dag staat er een tocht van een kleine duizend kilometer op het programma. Naar huis.
Tot ziens, Solneige. Au revoir, France.