ZUID-WEST TURKIJE

In de voetsporen van de Grieken.

HOMEAZIËZUID-WEST TURKIJE

Op zoek naar cultuur, natuur én warm weer trokken we in april 2013 naar het zuidwesten van Turkije. Aan de verleiding van de witte stranden en het turkooizen water van het zonzekere Antalya was moeilijk te weerstaan. Toch hebben we vooral gezworven door het achterland van de Turkse Rivièra, op zoek naar de uitzonderlijke klassieke sites, de ongerepte natuur en stoffige dorpjes.

RELAXEN

Voor dag en dauw pikt de chauffeur van Taxi Cordons ons in Leuven op. Een half uurtje later checken we in voor onze vlucht naar Turkije. Stipt om zes uur stijgt de zilverkleurige Airbus op om vier uur later onder een stralende hemel in Antalya te landen. Het Kempinski Dome Hotel, onze tijdelijke thuis voor drie dagen, is een echte tuin van Eden. Azuurblauwe mozaïeken kleuren de talrijke zwembaden terwijl de olijfgroene bomen een fraai contrast vormen. De goudgele zonnestralen prikkelen onze huid na een (té) lange winter. We genieten van de zalige warmte van de middagzon op het terras van het hotel terwijl we de köfte, pizza en slaatjes laten smaken.
De geplande uitstap naar de ruïnes van Perge wordt uitgesteld. We blijven luilekkeren aan de rand van het zwembad, trekken enkele baantjes in het binnenzwembad (de temperatuur van het buitenzwembad is nog net te koud) en rusten uit in de stomende hammam. In de sauna gutst het zweet uit onze poriën, waarna we na een deugddoende douche relaxen in de comfortabele zetels van het wellnesscomplex.
's Avonds sluiten we het dagje relaxen af in het Turkse à la carte-restaurant van het hotel.

TOP-10REISROUTE

  1.  Efeze, één van de mooiste ruïnecomplexen
       van de westerse wereld.
  2.  Aspendos, het best bewaarde Romeinse theater
       uit de Oudheid.
  3.  De fenomenale kalkterrassen van Efeze.
  4.  Perge, één van de best bewaarde oude steden.
  5.  Izmir, trendy en traditioneel tegelijkertijd.
  6.  De antieke havenstad van Side.
  7.  De vrij intacte Hierapolis,  UNESCO-Werelderfgoed.
  8.  De kletterende Düdenwatervallen nabij Lara Beach.
  9.  Mooi historische centrum van Antalya.
10.  Manavgatwatervallen, leuk maar niet echt spectaculair.

SIDE

In Side liggen de getuigen uit het verleden volledig verspreid over het stadje dat op een landtong in de Middellandse Zee is gebouwd. We bezoeken het theater en de agora, een marktplein met een tempel en zuilengalerij.
Even verderop wandelen we langs de kust. Hello, where are you from? We worden hartelijk begroet door een lokale cafébaas die ons wil overtuigen dat zijn terras het beste van de zeedijk is. Ha, België? Pintje pakken? is de ontwapende repliek op ons antwoord dat we Belgen zijn. We zijn meteen verleid en beloven terug te keren om een glas te drinken.
We trekken verder het mooie stadje in en stoten op de klassieke toeristische winkeltjes. De Turkse winkeliers prijzen hun waren aan : authentieke, handgeweven tapijten, thee of specerijen. Iedereen heeft wel een oom of neef in Maasmechelen, Lokeren of Genk. Er moeten nogal wat Turken in Vlaanderen wonen! Eén van de winkeliers probeert ons in zijn tapijtenwinkel te lokken met appelthee. We bedanken vriendelijk maar kordaat. Er is meer nodig om ons te verleiden.
Het marmer van de tempel van Apollo schittert in de zon. Een groepje jongeren van een lokale voetbalclub trotseren de schuimende golven die tegen de scherpe rotsen van de kust te pletter slaan. We zetten onze wandeling verder, passeren vrouwen die tapijten knopen of brood uitrollen en bewonderen de bouwkunst van de Grieken.
De vriendelijke Turkse cafébaas verwelkomt ons al van ver. We nestelen ons in de zeteltjes op zijn terras en bestellen vers sinaasappel- of granaatappelsap en bier. Het appelsiensap en bier smaken heerlijk. Het donkerrode granaatappelsap kan ons minder bekoren.

ASPENDOS

Het ommetje langs de watervallen van Manavgat is niet echt de moeite waard. De hoefijzervormige watervallen bruisen via een zeer bescheiden stroomversnelling enkele decimeters naar beneden. Ze zullen geen blijvende herinnering nalaten.
We rijden dan maar gezwind verder naar Aspendos waar het indrukwekkende theater uit de tweede eeuw na Christus volledig is gerestaureerd. Rond het theater liggen verschillende ruïnes. Puffend beklimmen we de heuvel. Het zweet breekt ons uit door het hoogteverschil en de warmte. Op de top worden we beloond met een fascinerend zicht op het theater en de met sinaasappelbomen begroeide vallei. Terwijl de vrouwen uitrusten trekken de mannen verder om de restanten van ons verleden te bezoeken. Aan onze voeten ligt een deel van een aquaduct dat zich verderop richting de heuvels en bergen slingert. Terwijl we langzaam terug naar het theater afzakken, vult de vallei zich met de wat klagend aandoende oproep voor het avondgebed van de muezzins uit de ons omringende dorpen. Nu pas beleven we volop het cultuurverschil tussen Europa en de islamitische wereld.

ANTALYA

De volgende ochtend slapen we uit. Het rijkelijke ontbijtbuffet nodigt ons uit om extra lang te tafelen. Smeuïge eieren, overheerlijk brood en verrukkelijke fruitsla zijn maar een deel van het vele lekkers dat de weg naar onze knorrende magen vindt.
 
We rijden naar Antalya, één van de belangrijkste vakantie-bestemmingen van Turkije. We stallen onze witte Renault niet ver van de poort van Hadrianus. De toegangspoort tot Kaleiçi, de oude stad, wordt nog steeds gebruikt. We duiken in een wirwar van nauwe steegjes en kleine straatjes. Overal ontdekken we binnenkoertjes met knusse bars en restaurants, terwijl de verkopers of schoenpoetsers een paar Lira aan ons trachten te verdienen. We dalen langzaam af naar de haven waar kapiteins van pseudo piratenboten achteloze toeristen trachten te verleiden om een rondvaart op zee te maken. Het bezoek aan de grotten en de kleine waterval worden aangeprezen als zijn ze werelderfgoed. En ook hier tiert de crisis. Om ons alsnog aan boord te lokken verlaagt een schipper zijn prijs met liefst vijfenzeventig procent. We zijn echter niet te vermurwen voor zoveel korting. Bij een volgende gelegenheid wil hij ons zeker van dienst zijn.
We klauteren de steile kustwand op, zoeken naar een gezellig terrasje en botsen op een KBC-collega. We begroeten elkaar hartelijk en prijzen ons gelukkig dat we in het warme Turkije zijn. In België schommelt de temperatuur nog steeds rond het vriespunt.

PERGE

Op de terugweg naar het hotel houden we halt in Perge. We hebben de indrukwekkende Romeinse site voor ons alleen. Geen kat die interesse betoont voor de uitgestrekte stad waarvan wellicht nog meer dan de helft onder een dikke laag zand en stenen schuil gaat. Via twee indrukwekkende Hellenistische torens trekken we de grotendeels gerestaureerde stad uit de Oudheid in. We zijn onder de indruk van de fraaie agora, de marmeren zuilengang, het indrukwekkende fontein en krijgen een goede indruk hoe Romeinen en andere heersers over dit gebied van Anatolië duizenden jaren geleden moeten geleefd hebben. Stefan is als een kind in een speelgoedwinkel en waant zich heerser over de stad.

PAMMUKALE

Ook Turkije ontkomt niet aan het gure weer dat Europa al weken teistert. Het weerbericht kondigt voor Sagalassos regen en koude temperaturen aan. We schrappen onze trip naar de archeologische opgravingen in de bergen nabij Aglasun en rijden recht naar Pamukkale.
Onderweg rijden we door een Mediterraan landschap dat ons aan de Provence doet denken. Even voorbij Denizli bezoeken we de natuurlijke kalkterrassen van Pamukkale en Hierapolis, beide Unesco-werelderfgoed.
 
Om de kalkterrassen niet te beschadigen moeten we onze schoenen uittrekken. Door het lauwe water wandelen we de licht stijgende helling op. De met water gevulde terrassen schitteren in de felle zon en verblinden ons. Zonnebrillen zijn hier een must. Na de aankoop van een sportieve zonnebril uit de Pumacollectie koopt Stefan een dag later een zo mogelijk nog blitser model. Genuine fake!
De terrassen zijn ontstaan doordat uit het water van de warmwaterbronnen kooldioxide opstijgt en calciumcarbonaat neerslaat. Deze lagen witte kalksteen, trapsgewijs opgebouwd, hebben de naam Pamukkale gekregen (katoenen kasteel) en zijn een fascinerend natuurfenomeen.

Het weer slaat om. Een hemelsblauwe hemel maakt plaats voor dikke stapelwolken. De zon kan zich geen weg meer banen door de onheilspellende wolkenmassa. De donkere hemel contrasteert sterk met de hagelwitte terrassen wat verbluffende foto's oplevert.
Terwijl we de restanten van Hierapolis bezoeken krijgen we een geut regen over ons heen, net genoeg om het stof af te spoelen. De wind is gelukkig sterker dan de storm, blaast de regenwolken ver voor zich uit en maakt terug plaats voor een deugddoende zon. We nemen voldoende tijd om de gulle zonnestralen onze huid te laten tanen.
 
Het avondmaal in het vijfsterrenhotel is ondermaats. De smaakvolle lahmacun (een soort pizzabrood met lamsgehakt en kruiden) en wat lekkere salades zijn de enige culinaire geneugten van de avond. De lokale Pamukkale (jaargang 2010) is dan weer voortreffelijk (groen lachje). Om de avond te redden duiken we het stadje in. We twijfelen lang tussen de verschillende bars maar onze keuze valt uiteindelijk op de lokale authenticiteit en gezelligheid. Het minder smakelijke avondmaal wordt met appelthee, raki en bier helemaal weggespoeld.

EFEZE

We staan opnieuw vroeg op. We hebben een tocht van een dikke tweehonderd kilometer voor de boeg.
Efeze (Epheus) overtreft onze stoutste verwachtingen. Schitterend heropgebouwd is dit één van de belangrijkste en mooiste sites van de Oudheid. De stad werd door de Grieken gesticht in de vierde eeuw voor Christus maar kende zijn hoogtepunt onder de Romeinse overheersing in de tweede eeuw na Christus. Het was als handelshaven aan de Egeïsche Zee één van de belangrijkste steden van het Middellands Zeegebied.
De overvloedige versieringen zijn getuigen van de welvaart en rijkdom van deze stad. De terraswoningen hadden plafonds tot elf meter hoog, waren weelderig gedecoreerd en huisvestten de betere klasse. Corinthische zuilen en fraaie beelden vormen de ingang van dé topattractie van Efeze, de bibliotheek van Celsus. Verderop vormt een lange laan tussen een erehaag van zuilen de toegang tot de haven, eens de levensader van deze bloeiende handelsstad. Nu is de baai toegeslibd, wat ook het verval van het oude Epheus inleidde.We beklimmen de steile trappen van het indrukwekkende theater. We blazen even uit op de stenen banken, ooit bedekt met mooi gepolijst travertijnmarmer. Op de scaena geeft een Amerikaanse toerist het beste van zichzelf. Het Amazing Grace oogst veel bijval. Een welgemeend applaus is de verdiende beloning voor zoveel lef.

IZMIR

We zien Izmir aan onze voeten liggen als we de steile kustwand naar beneden rijden. De op twee na grootste stad van Turkije spreidt zich over tientallen vierkante kilometers uit. Het oogt zeer indrukwekkend. Tientallen met blauwe of groene tegels bezette minaretten steken boven de huizen en appartementsblokken uit, reikend naar de hemel. Het schitterende Keyhotel ligt pal in het oude centrum, een ideale uitvalsbasis om de stad te verkennen. We bezoeken het hart van Konak, slenteren tussen honderden Turken en een handvol toeristen door de smalle straatjes. We trekken dieper het doolhof van steegjes en pleintjes in, passeren vervallen huizen, kopen zoet Turks fruit en laten ons meedrijven op het ritme van deze bruisende stad. De zon gaat stilaan onder en kleurt de horizon feloranje als we terug in ons hotel zijn, net op tijd om ons te verfrissen voor een laatste diner op Turkse bodem. De mezze (verschillende hartige voorgerechtjes die we met zijn allen delen), gegrilde lamskoteletjes of -gehakt en inktvis smaken voortreffelijk.
 
De volgende ochtend wekken de muezzins ons op uit onze Turkse droom. We moeten onze koffers pakken en terug naar (het koude en regenachtige) België keren. En al duurde ons mooie (Turkse) liedje niet lang, het was intens, verrassend en voortreffelijk.
Yakında görüşürüz, İzmir. Hoşçakal, Türkiye.