LONDEN

We trekken naar Carnaby Street in het bruisende Soho. De straat ligt vlak bij de grote winkel-straten Oxford en Regent Street. Carnaby Street verwierf in de jaren 60 wereldwijde bekendheid als een 'hippe' winkelstraat, waar zich vooral muziekwinkels en kledingboetieks bevonden. Eind de jaren zeventig werd Carnaby Street gedomineerd door punkers, die met hun hanenkammen de straat kleur gaven. Later streken bekende muzikanten zoals Liam Gallagher van Oasis er neer. Tegenwoordig heeft de straat zijn uitstraling grotendeels verloren, al stralen de vele zijstraten een warme gezelligheid uit. Tientallen veelkleurige lampen hangen hoog boven onze hoofden. We piepen binnen in een sprookjesachtige chocoladewinkel en vragen ons af of de verkoper een man dan wel een vrouw is. De vrouwen treden in de voeten van een neonreclame. Boetieks van Ben Sherman en gezellige restaurants hebben er hun plaatsje weten te bemachtigen. We wandelen vanuit Carnaby Street naar Piccadilly Circus, één van de grootste verkeersaders van Londen.
 
De enorme neonreclames trekken vele toeristen aan. Het lijkt op een miniversie van Times Square in New York. Lichtreclames flitsen fel en prijzen Samsung en Hyundai aan terwijl een gigantisch videoscherm ons aanzet om meer Coca-Cola te drinken. Even verderop duiken we via Wardour Street de Gerrard Street in. We wandelen onder de grote Chinese poort met tal van rode lampionnen. De poort markeert de overgang van de Londense stad naar China Town. In deze wijk van een kleine Chinese gemeenschap in Londen zien we Chinese restaurants inclusief de druipende Pekingeend voor de ramen. Onze biologische klok herinnert ons dat we moeten lunchen. Het is één uur (twee uur in Belgische tijd) en we duiken aan het British Museum een traditionele Engelse pub in. Bier, water en limonade worden aangerukt, allen lauw en zonder schuim! Honger als we hebben smaakt de pub food voortreffelijk.

De Great Court van het British Museum werd in 2000 geopend door koningin Elizabeth II. Foster and Partners ontwierpen de glazen koepel die over het binnenplein opgetrokken werd en verenigden klassieke architectuur met moderne technologie.
Wij trekken ruimschoots tijd uit voor eenbezoek aan de uitgebreide collectie oudheden en uitzonderlijke kunstvoorwerpen uit oude en hedendaagse beschavingen. De Steen van Rosetta, Egyptische mummies, delen van het Mausoleum van Halikarnassos, wandreliëfs uit paleizen in Ninive glijden aan onze nieuwsgierige ogen voorbij. Het museum is een echte topper ... én helemaal gratis. Ze durven hier geen inkom voor vragen, stelt Piet terecht. Andere landen leegroven en er dan geld voor vragen zou de publieke opinie niet lusten. De zon is terug van de partij. Het is fijn om buiten even te verpozen terwijl de warme gloed van de zon onze gezichten strelen. We duiken onze vertrouwde pub in voor een verfrissende pint  alvorens we terug naar het Nadler Soho Hotel wandelen.
 
's Avonds trekken we naar restaurant Bocca di Lupo. Het restaurant heeft sinds zijn opening tal van prestigieuze prijzen en onderscheidingen gewonnen voor zijn eenvoudige en regionale Italiaanse keuken. Het familiebedrijf wil ondanks de vele onderscheidingen een trattoria blijven waar vakmanschap en klantgerichtheid hoog in het vaandel staan. Hierin slagen ze meesterlijk. Er heerst een drukke maar gezellige sfeer. We worden uiterst gastvrij onthaald. We kunnen maar amper kiezen uit het menu met Italiaanse specialiteiten en regionale gerechten.  We krijgen een voortreffelijk pasta met ansjovis en gnocchi met een pittige tomatensaus geserveerd. Ook de tagliata is overheerlijk. De barbera die al dit lekkers begeleidt, is kruidig met toetsen van kers en heeft een zachte afdronk. Verzadigd en vrolijk keren we terug naar ons hotel.

Vandaag ontdekken we enkele Londense klassiekers. Vanuit Piccadilly Circus nemen we de underground naar Waterloo Station. Langs de oevers van de Theems wandelen we naar het London Eye, het reuzenrad dat ter gelegenheid van het jaar 2000 werd gebouwd. Vanop de Westminster Bridge hebben we een fantastisch uitzicht op de Houses of Parliament. Big Ben torent hoog boven de statige parlementsgebouwen uit. Een rondleiding kan enkel wanneer de politici in zomerreces zijn. Nu moeten we buiten blijven om net achter het parlement de Jewel Tower te bezoeken. De kleine toren is een overblijfsel van het oorspronkelijk middeleeuws paleis waar destijds de kroonjuwelen werden bewaard.
Verderop ligt Westminster Abbey, waar prince William met Kate Middleton is getrouwd. De abdij is bijna een overdekte begraafplaats. Hier liggen de belangrijke koningen en koninginnen, wetenschappers en dichters, muzikanten, artiesten en militairen van de laatste duizend jaar begraven. We wandelen door St James’s Park, langs de grote vijver. Een bescheiden zonnetje priemt door het wolkendek en brengt de lente in ... Londen. Piet nestelt zich op een comfortabele bank, Stefan en Eric sluiten prompt aan en Lies vereeuwigt het leuke plaatje digitaal. We splitsen ons even op. Terwijl Lies naar het Institute of Contemporary Arts trekt, wacht de rest van de bende aan Buckingham Palace voor de changes of the guards. Rond kwart na elf arriveert het muziekkorps aan het koninklijk paleis , gevolgd door de in rode uniformen en berenmutsen uitgedoste wachters.

We wandelen verder en vangen een glimp op van de zwaar bewaakte 10 Downing Street, de residentie van de Prime Minister. Verderop bevinden zich de Horse Guards, de officiële toegang tot de koninklijke paleizen. Wachters, te paard en staand, houden niets speciaals in de gaten. Ze negeren vooral stoïcijns op de vele toeristen.
Plots haast Eric zich om over te steken. Zijn oog viel op een terrasje in de zon waar net een tafeltje vrij kwam. We bestellen Guinness en krijgen London Stout. De stevige schuimkraag blijft aan de lippen kleven.
Op Trafalgar Square reikt de zuil met het beeld van admiraal Nelson vijftig meter boven de begane grond uit. Het plein is genoemd naar de slag bij Trafalgar van 1805 waarbij admiraal Nelson de Spaans-Franse vloot van Napoleon versloeg. We bezoeken de National Gallery waar we de collectie van West-Europese kunst van de dertiende tot de twintigste eeuw ontdekken. We staan in bewondering voor meesterwerken van Johannes Vermeer, Vincent van Gogh, Claude Monet en andere Turners.
Op Piccadilly Circus wachten we op Piet en Lies, die wat langer in de National Gallery zijn gebleven, terwijl een zeepbellenblazer de omstaanders amuseert. De wind waait de grote en kleine zeepbellen richting een groepje kinderen die de tijd van hun leven hebben.
Vandaag dineren we in Gymkhana, een met één Michelinster bekroond Indisch restaurant. De inrichting van het restaurant is geïnspireerd op de Anglo-Indische sportclubs : donkere, eikenhouten lambrisering en banken met rotan-bekleding, sepiakleurige jachtfoto's aan de muren, ventilators aan het plafond en wandlampen van geslepen glas. Je waant je in het midden van de twintigste eeuw. We opteren voor het degustatiemenu, een menu van zeven gangen. We moeten geen keuze maken. De vriendelijke kelner stelt voor alle gerechten te laten aanrukken zodat we van alles kunnen proeven. Meteen heeft Lies ook een volwaardig alternatief voor de vleesgerechten. De stevig gekruide gerechten met chutneys, de traditionele chicken tandoori, pittige vis, een soort koek in een verrukkelijk saus smaken overheerlijk. Toch blussen we geregeld met vers aangevoerd water. Een aantal van ons gebruiken de zoete yoghurt om de pittige kruiding te verzachten. Een enkele keer passen we voor een voor westerlingen te pikant gerecht.

Na een dag klassiekers combineren we op de derde dag van ons bezoek aan Londen dé toeristische klassiekers (Tower Bridge en de Tower of London) met een alternatieve markt (Borough Market) en hedendaagse kunst (Tate Modern).
Eerst schuiven we de benen onder de tafel bij Jamie Oliver, inmiddels één van de klassiekers van de Britse keuken. Na de overvloedige maaltijd in Gymkhana beperken we ons tot het continental breakfast buffet. Enkel Eric bestelt het full English breakfast buffet, verlekkerd als hij is op gegrilde worstjes, bacon en bonen in tomatensaus. Het restaurant ademt de sfeer van de televisieprogramma’s van Jamie Oliver is. De gewiekste marketingmachine creëert ook hier een georganiseerde chaos.
Er valt motregen als we via Morgan’s Lane naar de London City Hall wandelen, het modernistische gebouw aan de Theems. Beducht voor aanslagen wordt het stadhuis zwaar bewaakt. We passeren een e-security check zoals we deze kennen van luchthavens. We kunnen niet naar de expositieruimte (London's Living Room) op de tiende verdieping, want er is hoog bezoek. We vinden het niet echt jammer. De architectuur van het gebouw oogt wel mooi maar kan niet wedijveren met deze van de Reichstag in Berlijn. En bovendien regent het zodat het uitkijkplatform toch niet toegankelijk is. We wandelen tot aan de oever van de Thames om een mooi zicht te hebben op de Tower Bridge. Vervolgens steken we de brug over en wandelen verder naar de Tower of London. De wind snijdt door onze sweaters en jassen. Het is koud ! 

Een Yeomen Warder is net gestart met de rondleiding in de Tower of London. In statig maar sappig Engels vertelt hij het verhaal van de Tower, gespekt met leuke anekdotes over prinsessen en kwinkslagen naar heersers en koningen. Geamuseerd volgen we de Beefeater, spotnaam waaronder deze bewakers van de toren beter bekend staan. We luisteren geboeid naar de veelal gruwelijke verhalen van rivaliteit, onthoofdingen en verraad. De Tower of London heeft in de loop van de eeuwen dienst gedaan als fort, koninklijk paleis, staatsgevangenis, garnizoen en museum en staat dat sinds 1988 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Tegenwoordig is de Tower één van de belangrijke toeristische attracties, onder meer vanwege de tentoongestelde kroonjuwelen en de fraaie verzameling wapentuig.
Voor we terug de Theems oversteken houden we halt bij de raven, die op het terrein leven en een oude legende levend houden. Zolang de zes raven in de Tower of London blijven wonen, is Engeland gevrijwaard van invallen van buitenaf.

We steken terug de Theems over. Regen en wind laten de temperatuur danig zakken. We hebben koud en zoeken de behaaglijke warmte van een Italiaanse trattoria op. De warme dranken en hete soepkikken ons op. Stefan en Riet krijgen een telefoontje van het thuisfront. Riets papa sukkelt al een tijdje met een uitgezette slagader en een beslissing dringt zich op. De sfeer is bedrukt. De vrouwen trekken zich even terug om Riet een riem onder het hart te steken. Stefan heeft contact met de familie. Wellicht zal Riets vader moeten geopereerd worden. Zij beslissen om de volgende dag terug naar huis te keren.
Wachtend op een telefoontje van het thuisfront wandelen we langs de Theems via de Queens Walk naar de Borough Market, één van de bekendste markten van Londen.  Iedere nacht kopen de inkopers van de restaurants en winkels van Londen hier hun groenten, fruit, vis en vlees in. Er hangt een bijzonder en authentiek sfeer. Dit is te danken aan de vele marktkraampjes met leuke producten, het enthousiasme van de marktkramers maar ook met de bijzonder ligging van de markt. Het grotendeels overdekte marktterrein ligt onder een spoorbrug vlakbij het grote station London Bridge.
Riet belt naar haar zus. Haar papa moet dringend onder het mes. De operatie is voor vrijdag gepland. We geloven in een goede afloop. We komen kraakvers zuurdesembrood en kaas en wandelen verder door de sfeervolle buurt naar het Tate Modern, het Londens Museum voor moderne kunst.

Het Tate Modern is één van de paradepaardjes voor hedendaagse kunst en het nationale museum van Groot-Brittannië voor internationale moderne kunst.
De tentoonstellingen zijn ondergebracht in een voormalige elektriciteitscentrale, het Bankside Power Station, dat werd ontworpen door Giles Gilbert Scott. De architecten Herzog & de Meuron toverden de Turbine Hall van de oude energiecentrale om in een complex waar mensen en kunst elkaar ontmoeten. Sinds de opening op 12 mei 2000 is het museum een populaire bestemming voor veel Londenaren en toeristen.
De permanente collectie stelt werken van de keur van de hedendaagse kunstenaars ten toon. Vooral de kamer met uitsluitend werken van Mark Rothko laat een sterke indruk na.

Na het bezoek aan het Tate Modern steken we de Theems over via de Millennium Bridge. Deze stalen voetgangersbrug werd op 10 juni 2000 geopend. Onverwachte trillingen van de brug zorgden ervoor dat deze op 12 juni weer gesloten werd en als weinig flatterende naam The Wobbly Bridge (de wiebelende brug) kreeg. Na het aanbrengen van dempers kon de brug succesvol heropend worden op 22 februari 2002. Aan de andere kant van de Theems verwelkomt de statige St Paul’s Cathedral ons, waar het huwelijk van kroonprins Charles met Lady Diana Spencer werd voltrokken. De indrukwekkende koepel van de kathedraal beheerst de skyline van Londen.
Nadat we voor Riet en Stefan alle regelingen getroffen hebben voor hun vervroegde terugkeer naar België trekken we terug naar de South Bank om in de OXO Tower te dineren.

Op weg naar onze afspraak met de gids van London Alternative Tours wandelen door de Old Spitalfields Market, beroemd om zijn bijzondere mix van fashion, kunst, antiek en eten. De kraampjes in de oude Victoriaanse markthallen worden omringd door restaurants en terrasjes. Hoog tijd voor iets achter onze kiezen te drukken. De Rapha Cycle Club, een combinatie van een pub en een fietswinkel, maakt reclame voor de Vlaamse wielerklassiekers en is een waar uithangbord voor deze sport die ook in Groot-Brittannië aan populariteit wint.
De hemelsluizen staan wagenwijd open als we Josh, onze gids van London Alternative Tours, aan het standbeeld van de witte geit in Brushfield Street ontmoeten. We moeten nog wat wachten tot alle tourgasten gearriveerd zijn. Josh loodst ons door de straten van zijn ‘East End’. Geanimeerd vertelt hij over de kunstenaars die in Brick Street en omgeving actief zijn. We zien nu meer dan we zelf door de straten wandelden : echte kunstwerkjes. Het komt er om neer snel je ding te doen, vertrouwt hij ons toe. Street Art is kunst in de marginaliteit, maar het wordt gedoogd. We herkennen kunstenaars aan hun stijl. Sommigen ‘verbeteren’ stopborden, anderen vallen op door hun pixeldecoraties. Het publiek oordeelt of een kunstwerk(je) blijft bestaan. Stadswerkers schilderen rond een kunstwerk zodat het blijft bestaan. We trekken dieper Shoreditch in. Het valt on op dat de wijk bijzonder veel curryhuizen telt. Dit gebied staat ook wel bekend als Banglatown, vertelt Josh vanwege de vele immigranten uit Bangladesh die hier zijn neergestreken. De trektocht verveelt nooit. We zijn dan ook gul met de vrije bijdrage voor zijn geweldige rondleiding in dit alternatief stukje Londen.
We bestellen online een Ubertaxi en volgen het traject van ‘onze’ taxi op de app. In geen tijd pikt hij ons op. We keren terug naar Shoreditch waar we bij Lyle’s gereserveerd hebben. Het restaurant van chef James Low is één van de betere restaurants voor hedendaagse Britse keuken. In het minimalistisch ingericht restaurant smullen we van de bijzonder lekkere gerechten. Ook de Sloveense wijn is een voltreffer. We zijn gul met onze complimenten als we het restaurant verlaten om met de Ubertaxi terug naar het hotel in Soho te rijden. De ervaring met Uber is trouwens voortreffelijk.

We trekken naar Quo Vadis om te ontbijten. De reservatie was niet echt nodig want op uitzondering van twee gasten aan een ander tafeltje zijn we alleen. De wat bizarre kelner kan dan ook al zijn aandacht aan ons besteden, wat hij met verve doet. All what you can read on the menu you can order. Anything what is not on the menu you cannot. So you cannot order beans in tomato sauce! is zijn duidelijke boodschap als hij ons het menu overhandigt. En al loopt de bediening minder vlot dan zijn uitleg, het ontbijt smaakt ons.
We sporen met de metro van Tottenham Court Road naar Notting Hill Gate. Notting Hill is een welvarende, kosmopolitische wijk, met statige Victoriaanse huizen en modieuze winkels en restaurants. De wijk werd zeer bekend dankzij de gelijknamige romantische komedie met Hugh Grant en Julia Roberts. Wij wandelen door Portobello Road, langs veelkleurige huizen. De vrijdagmarkt op Portobello Road is druk. Er hangt een gezellige en onbedwongen sfeer. Het eerste gedeelte van de markt biedt veel antiek aan. Jaren geleden lag de focus op antiek en zilverwerk. Onze pa stak speciaal met de ferry het Kanaal over om op jacht te gaan naar zilveren bestek en servies, vertelt Piet. Toen waren toeristen hier eerder een uitzondering. Nu kan je over de koppen lopen en hoor je Vlaams, Duits en andere talen. De markt gaat over van vintage kleding, vinylen platen en bric-a-brac naar groenten en fruit, bloemen en andere prullaria. We verlaten het toeristische Portobello Road, maken een ommetje langs peperdure Victoriaanse herenhuizen, goed verdoken, omzoomde tuintjes en gezellige pubs.

De Serpentine Gallery, gelegen in hartje Hyde Park, huisvest een expositie van Hilma af Klint. Ze geldt als een van de pioniers van de abstracte schilderkunst en als een van de grote schilderessen van het begin van de 20ste eeuw. Hilma af Klint creëert een complex netwerk van tekens en symbolen die eigenzinnige beeldtaal vormen. Zij tracht in haar schilderijen haar gevoelens uit te drukken, die zij krijgt aangereikt vanuit de natuur en de onzichtbare spirituele wereld.
Terwijl Lies en Martine zich verdiepen in het werk van Hilma af Klint, wandelen Piet en Eric in de prille lentezon tot Kensington Palace, de koninklijke residentie in de Kensington Gardens. Het publiek heeft toegang tot een deel van het paleis en de tuinen, maar de vertrekken van kroonprins William en zijn vrouw Kate Middleton krijgen we niet te zien.
We verlaten Hyde Park en wandelen verder tot de indrukwekkende Royal Albert Hall, waar jaarlijks de klassieke Proms worden gehouden, naast tal van klassieke concerten.
 
​De huizen worden groter, de geparkeerde wagens duurder. South Kensington en Chelsea zijn dure buurten. Hier woont de beau monde van Londen. Dat ondervinden we ook in Sloan Street, waar alle chique merken hun plekje hebben. Versace, Prada en Dolce & Gabbana steken elkaar naar de kroon, terwijl Bentleys en Ferrari's om te mooist blinken.
En dan is het tijd om onze valiezen op te pikken en in te checken voor de treinrit naar België. In het volledig gerenoveerde St Pancrasstation keuvelen we gezellig op het terras van Le Pain Quotidien tot de Eurostar vertrekt. We haasten ons door de Security en sporen in sneltreinvaart naar huis.
Goodbye Britain, Goodbye London.