JAPAN

Wie aan Japan denkt, denkt niet enkel aan Tokio en Kyoto, maar ook aan de iconische Mount Fuji! Vanuit Hakone willen we deze mytische berg zien … als het weer het toelaat. Morgen verwachten we regen, zegt onze uiterst vriendelijke hostess. We trekken dan maar meteen naar het hoogste punt van de kabelbaan. De hemel kleurt dan wel strakblauw, maar hoge wolken verhinderen het uitzicht op Mount Fuji, die eerder op Mount Foetsjie lijkt. Via de kabelbaan glijden we hoog boven het vulkanisch gebied waar de rook op meerdere plekken uit de grond komt en de zwavellucht ons doet terugdenken aan onze IJslandse vakantie. Tientallen Japanners schuiven aan om eieren te kopen, die in het zwavelhoudende water van de heetwaterbronnen gekookt worden. De schaal van de eieren wordt hierdoor zwart en het ei smaakt naar zwavel. Wij passen voor deze lokale lekkernij.
We overnachten in een ryokan, een Japanse herberg, waarbij de lokale gewoontes verwachten dat we slippers aantrekken. Zoals gewoonlijk zijn ze voor Martine te groot en voor Eric te klein. Prompt worden er andere slippers aangerukt. Het avondmaal is kaiseki, de gastronomische versie van een traditioneel Japans avondmaal. We laten ons de tientallen heerlijke gerechtjes smaken. Ook de volgende avond dineren we verrukkelijk, met als hoogtepunt gegrild wagyu beef.
's Morgens troepen grijze wolken samen boven Hakone. We zien aan Lake Ashi, een meer dat zo'n 3000 jaar geleden gevormd is tijdens een vulkaanuitbarsting, geen twintig meter ver. We schrappen de boottocht en wandelen langs de oever van het meer langs eeuwenoude ceders naar de kabelbaan die ons terug naar Gora brengt.

We nemen de shinkansen of kogeltrein naar Tokio. We laten onze bagage aan de receptie en trekken met een riksja door de Asakusawijk. Vervolgens bezoeken we de Senso-jitempel, de oudste en meest vereerde tempel van de stad. De mooie pagodes en vele bedevaarders maken het geheel bijzonder sfeervol. Tal van jonge vrouwen huren een kimono om op zijn paasbest de tempel te bezoeken.
We staan op terwijl regenwolken zich over Tokio samentrekken. We trotseren het slechte weer en trekken naar het centrum. In 1868 werd Tokio de nieuwe hoofdstad van Japan en werd het nieuwe Keizerlijk Paleis gebouwd. Het paleis zelf is niet toegankelijk voor het publiek maar de toegangspoort en Nijubashibrug zijn imposant om te zien. Ook het park is prachtig aangelegd met mooi gesnoeide ceders en vele kerselaars, die volledig in de bloei staan.
We wandelen langs het futuristische Tokyo International Forum naar de Ginzawijk. Omotesando is de laan van de Japanse en internationale haute couture met talrijke winkels. We schuilen voor de regen in het winkelcentrum Omotesando Hills, een project van de architect Ando Tadao, waar enkel peperdure en exclusieve kleding, schoenen en handtassen worden aangeprezen. Het personeel begroet ons hartelijk al is het meteen duidelijk dat wij geen kopers zijn.
We verlaten het metrostation van Shinbuyu en trekken naar Starbucks waar we een plaatsje op de eerste verdieping bemachtigen. Aan onze voeten ligt het drukste zebrapad van Tokio. Het verkeerslicht flitst naar groen en een massa doorzichtige regenschermen zet zich nerveus in beweging, wriemelend van rechts naar links of gewoon rechtdoor. Na onze bescheiden lunch wringen we ons een baan door de mensenmassa die het kruispunt oversteekt. Shinbuyu is hip en trendy. Jongeren trekken door de straten, die door billboards en neonreclame hevig verlicht zijn. We drijven mee naar het Yoyogipark, waar excentriekelingen, fashionista en de mangafiguren elkaar de loef afsteken. In deze long van de stad ligt het shintoheiligdom Meiji Jingo (keizerlijk heiligdom), opgericht ter ere van keizer Meiju en gelegen in het hart van dit uitgestrekte bos. We wandelen terug naar Shinjuku, één van de belangrijkste wijken van de stad, waar hotels en kantoorgebouwen naast elkaar prijken.

Onze uitstap naar Nikko verloopt wat chaotisch. Het is niet duidelijk welke trein we moeten nemen en het Engels van de meeste Japanners is beperkt. De treinconducteur zet ons op … slechte weg waardoor we onze directe aansluiting naar Nikko missen. Het alternatief is de lokale trein te nemen. We maken zo kennis met de stationnetjes van Shib-togichi, Momiyama en andere Myogins en arriveren ruim een uur later dan voorzien in Nikko.
De roodgelakte Shinkyobrug overspant de kolkende Daiya met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. De dag voordien woedde hier een hevige sneeuwstorm. De meeste sneeuw is reeds gesmolten, maar op de daken van de gebouwen zien we nog hopen sneeuw liggen. We klimmen naar het prachtige Toshogu-complex, gebouwd voor Ieyasu. Bijna alles wat kan versierd worden, is versierd. Houtsculpturen zijn weelderig geschilderd, belegd met goud en zilver en voorzien van minutieuze details. Deze 400 jaar oude gebouwen dateren uit de periode van de stichter en eerste shogun van de Edo-periode, Ieyasu Tokugawa en behoren nu tot het UNESCO-werelderfgoed. We wandelen langer dan voorzien door deze prachtige gebouwen en tempels. Talrijke lantaarns creëren een feeërieke sfeer. De heilige stal is versierd met aapjes terwijl een slapende witte kat over de hoofdtempel waakt.
Ook het mausoleum van Togukawa Iemitsu, Taiyuin-byo (naar zijn boeddhistische naam) is prachtig. Het ligt op een helling vol Japanse ceders. Fraai bewerkte poorten voeren naar het heiligdom en de binnenste schrijn.
Het bezoek aan Lake Chuzenji, het symbool van Nikko en ontstaan na een uitbarsting van de Mount Nantai, alsook aan de waterval van Kegon, moeten we schrappen door gebrek aan tijd.

We nemen de shinkansen naar Matsumoto. Alles verloopt gestroomlijnd. De trein stopt op de aangeduide plaats. Vier minuten vóór het vertrek schuiven de deuren geruisloos open en stappen de reizigers gedisciplineerd op om exact op tijd te vertrekken. Een toonbeeld van efficiëntie en organisatie.
Bij de ingang van het zwart-witte Matsumoto-jo kasteel worden we aangesproken door een enthousiaste gids. It's fol flee! Ze doet dit samen met een aantal andere vrijwilligers om Matsumoto te promoten. We gaan er gretig op in. In een bijwijlen onverstaanbaar Engels gidst ze ons door het imposante zwarte kasteel, loodst ze ons door de gangen en verdiepingen van de donjon, gespekt met tal van verhalen en wetenswaardigheden. Het kasteel is het hoogtepunt van de stad en wordt gezien als een van de drie mooiste kastelen van Japan. Aan de toren, die diende om Matsumoto te verdedigen, werd een maanzichttoren toegevoegd. We wandelen langs de brede slotgracht en reppen ons naar het station om de bus te nemen.

Vanuit de poort tot de Japanse Alpen dringen we dieper deze bergketen binnen. We overnachten in Takayama, waar we weer met diepe buigingen hartelijk onthaald worden door het personeel van de ryokan Hidatei Hanaougi. Takayama is een vredig stadje te midden van de Japanse Alpen, een traditionele plek met nauwe steegjes en eeuwenoude winkels. De straatjes vullen zich stilaan met de eerste optochten. De volgende dag is het Takayama Matsuri. Praalwagens worden dan uit het heiligdom Hie door de stad gereden. Doel is om boosaardige kami gunstig te stemmen.
Vandaag bezoeken we één van de mooiste bergdorpen in Japan, tevens UNESCO Werelderfgoed. Deze streek is gedurende lange tijd afgesloten van de rest van de wereld. De inwoners leefden van het cultiveren van de moerbei en het telen van zijderupsen. De boerderijen in deze streek zijn gebouwd in de gassho-zukuri-stijl, die wordt gekenmerkt door steile, puntige rieten daken, bedoeld om de hevige sneeuwval in de streek te kunnen weerstaan.
Na een bezoek aan Anoikura, een bijzonder klein dorp, houden we halt op Shiroyama Tenboda, dat hoog boven Shirakawago uittorent. Na de lunch dalen we af naar het pittoreske dorp, met zijn traditionele woningen met strooien daken. De residentie van de familie Wada staat open voor bezoekers. Op zoveel gastvrijheid gaan we gewillig in. We betalen wel elk driehonderd yen.
Afsluiten doen we in het openluchtmuseum (een soort Bokrijk van Shirakawago) om vervolgens terug naar onze ryokan te keren. Vanavond staat shabu-shabu op het menu, een Japans gerecht waarbij flinterdunne sneetjes Hida-rundsvlees in een bouillon gekookt worden. Het vlees dippen we in soja- of sesamsaus.

We reizen via Nagoya naar Kyoto, gedurende 1.000 jaar de woonplaats van de keizer en hoofdstad van Japan. Het regent als we het futuristische station binnen rijden. We verwachten de rest van de dag buien, maar trekken toch Gion in. We wandelen over de geplaveide straten, langs tientallen restaurants en cafés en bewonderen de bloesems in het Maruyamapark.
De volgende ochtend priemt de zon onze kamer binnen. Gelukkig, want vandaag staat een fietstocht op het programma. We haasten ons naar het busstation om tijdig onze gids te ontmoeten. De fietsen worden afgesteld, de benen ingesmeerd en weg zijn we. De eerste stop is de Kinkaku-ji of het Gouden Paviljoen. Deze uitzonderlijk mooie tempel is volledig versierd met bladgoud. Het originele gebouw is vernietigd in een brand in 1955, maar werd minutieus heropgebouwd en is opgenomen als Unesco Werelderfgoed. De tempel ligt in het hart van een park waar het zalig wandelen is. We zetten onze fietstocht verder naar Ryoan-ji, de perfecte Zen-tuin aangelegd met stenen en zand. Merkwaardig, van de 15 stenen die er neergelegd zijn kunnen we er telkens slechts 14 zien. We zetten onze tocht verder. Kyoto staat bekend om er goed te kunnen fietsen. En inderdaad, je kan er fietsen, maar echt fietsvriendelijk is het niet. Overal fiets je over (een gedeelte van) het voetpad en om de zoveel meter heb je een kruispunt, veelal met een stoplicht. Eens we buiten de stad rijden, is het veel aangenamer. We rijden naar Arashiyama waar we in het bamboebos een wandeling maken. Het is er druk. We kunnen er op de koppen lopen. Een net getrouwd koppel vindt het bos een ideale omgeving voor hun huwelijksfoto's en jonge meisjes in kimono poseren als volleerde modellen. We sporen terug naar het station van Kyoto en nemen vervolgens de metro naar het Keizerlijk paleis. Wat opvalt is het enorm propere straatbeeld. Nergens zien we een papiertje liggen. En hoewel er duizenden frisdrankautomaten in de stad staan, er amper vuilnisbakken zijn, zien we geen enkel blikje op de grond. Het paleis van Hirohito is megalomaan groot. Het ligt in een bijzonder mooi park. Uitgeput van het fietsen en wandelen nemen we taxi terug naar het hotel, een mooie ervaring rijker.
Het Zilveren Paviljoen van de Gingakuji-tempel kan niet wedijveren met het Gouden Paviljoen (Kinkaku-ji). De tuin is echter wondermooi. Mossen, bomen en rotsen gaan in elkaar op. Gedisciplineerd wandelt een groepje scholieren door de tuin. Rustig wachten ze terwijl ze op de groepsfoto gaan. Van ADHD hebben ze hier duidelijk nog niet gehoord.
Het Filosofenpad slingert zich langs een beek. We wandelen langs bloeiende kerselaars, over charmante bruggetjes en naast prachtig aangelegde tuinen. Naast de Honen-intempel ligt een uitgestrekt kerkhof. Cremeren maakt nog geen deel uit van het shintogeloof.
Vandaag eten we … Italiaans. Op Tripadvisor staat er veel lof voor een Italiaans restaurant in het Kyoto Station. De pasta met momotaro-tomaten (heerlijke vleestomaten) en basilicum smaakt heerlijk. We wandelen naar Sanjusangen-do, de tempel van de duizend boeddha's. We vergapen ons aan de … duizend levensgrote boeddhabeelden, die de opperboeddha flankeren. We sluiten de dag af in de verkeersvrije wijk van Sannenzaka en Ninenzaka. Tientallen Japanse koppels (en ook een aantal westerse toeristen) flaneren er in een kimono. Trippelend beklimmen ze de trappen van de smalle straatjes, waar souvenirs en prullaria, ijsjes en allerlei hapjes, verkocht worden. De Kiyomizu-tempel biedt een prachtig panorama over de stad en de wijk Gion. Kyoto herbergt ruim 2.000 tempels, zowel boeddhistisch als shintoïstisch. De meest belangrijkste hebben we bezocht, maar tempelmoe zijn we niet. Naast de tempels is het ook aangenaam vertoeven in de weelderige rotstuinen van de tempels. Kyoto kent, naast de vele bekende tempels, nog tal van schilderachtige plekjes.

Na het ontbijt nemen we een taxi naar het station van Kyoto. We sporen met de bullet train naar Himeji. Het kasteel, bekend als de Witte Reiger, is meer dan 400 jaar oud. Het is nooit veroverd en is ook de bombardementen in WOII, aardbevingen en branden ongeschonden doorgekomen. De ligging is strategisch aan de westelijke toegang naar de voormalige hoofdstad Kyoto. In totaal bestaat het kasteel uit meer dan 80 gebouwen die met elkaar in verbinding staat langs poorten en paadjes. De restauraties aan de donjon, het hoofdgebouw, hebben jaren geduurd en zijn in 2015 afgewerkt. Het resultaat is prachtig en we beklimmen de donjon tot op de zesde verdieping. Het felle zonlicht (het kwikt stijgt boven twintig graden uit) laat het kasteel nog meer schitteren, de kerselaars nog mooier bloeien.
We keren terug naar het station en sporen verder met de shinkansen naar Hiroshima. Net als we denken dat de trein deze keer toch net te laat zal vertrekken, davert de shinkansen het station binnen, floepen de deuren geruisloos open, stappen we op en vertrekken we om vijf voor twaalf. Net op tijd. Zoals gepland.

We wandelen voorbij de A-Bomb Dome naar het Hiroshima Peace Memorial Park, UNESCO-Werelderfgoed. Het fraai ingerichte Peace Memorial Museum vertelt het verhaal van de Amerikaanse atoombom op Hiroshima en schenkt aandacht aan de wereldgeschiedenis (WOII, aanval op Pearl Harbour, de strijd om Midway, de angst van de US voor een Sovjetdominantie in de Stille Oceaan) en aan de geschiedenis van de kleine man (getuigenissen, foto's). Het heel bijzonder gebouw is ontworpen door Kenzo Tange en staat in de stijgers. Het gebouw moet beter bestand zijn tegen aardbevingen en vergt aanpassingen. In de late namiddag nemen we de ferry naar Miyajima. We worden (alweer) uiterst vriendelijk onthaald door de gastheer van Iwaso, de ryokan voor de volgende twee nachten. Het avondmaal wacht reeds op ons.

Het landschap op het eiland Miyajima is heel bijzonder en bekend als één van de mooiste van het archipel. Overal zien we reeën lopen. De dieren zijn wild maar zijn gewoon aan mensen. De kabelbaan brengt ons naar Momijidani waar we een prachtig zicht hebben op de Japanse Binnenzee. We klauteren verder naar de top van Mount Misen. Het weer is helder en we krijgen een prachtig zicht voorgeschoteld op de baai van Hiroshima en het eiland Shikoku. Voordien bezochten we de Shintoschrijn Itsukushima, gebouwd in 539 op platformen in het water en zagen we de rode drijvende torii, het icoon van Japan.
We staan 534 meter boven de zeespiegel en beslissen om naar beneden te wandelen. Meer dan vijfduizend treden martelen onze benen, maar de omgeving is mooi. Halfweg de wandeling hebben we een prachtig zicht op de torii en op het einde worden we beloond met meer fraais : de Daisho-intempel. Het is er rustig. Het ligt wat buiten het centrum en dagjestoeristen wagen zich niet zo ver. We wandelen rustig tot aan de torii. Het is laagtij en we kunnen tot aan de schrijn wandelen. Het krioelt er van nieuwsgierige kijkers en selfiejagers. De lokale bevolking maakt van het laagtij gebruik om schelpjes te zoeken in het zand. Tientallen zitten gehurkt, krabbend in het vochtige zand, hopend op een goede vangst.
We verpozen even in onze kamer alvorens we terug naar de pier trekken. De reeën zijn niet mensenschuw en trachten alles wat eetbaar is te pakken te krijgen. Ook kartonnen doosjes of plastieken bekertjes worden opgeslokt, wat dan weer niet goed is voor deze dieren. We wachten op de zonsondergang. Langzaam glijdt de zon achter de bergen en kleurt de omgeving oranje. De pikzwarte torii contrasteert fel de de oranje gloed van de zon. Het levert fraaie plaatjes op.

De zon verwelkomt ons als we na een treinrit van vier uur in Nara arriveren. Nara is het hart van de Japanse beschaving en in de 8e eeuw de eerste hoofdstad van het land. De meeste monumenten bevinden zich aan de rand van de stad in een prachtig park, dat bewoond wordt door tamme herten (de boodschappers van de goden). We krijgen van het hotel koekjes mee die we de herten kunnen voeden. De beestjes zijn er wild van. In de negenenveertig meter hoge Todaiji-tempel, het grootste houten gebouw ter wereld, bewonderen we één van de grootste bronzen boeddhabeelden. Tevens zien we de indrukwekkende, zeven meter hoge houten Nio-beelden.
Vooraf hadden we reeds Kasuga-taisha bezocht, dat dateert uit de 8e eeuw en heel bekend is voor rood gelakte gebouwen en de galerij met duizenden lantaarns. Het meest in het oog springende bouwwerk is echter de shinto-schrijn. We ronden het bezoek aan Nara af met de boeddhistische tempel Kofuku-ji.

Het ontbijt in het Noborijio Hotel is verrukkelijk. We worden uitgewuifd door het vriendelijke personeel terwijl ze ons nogmaals op het hart drukken dat ze onze bagage tijdig naar Osaka zullen versturen. Sayonara, goodbye! Een diepe buiging volgt.
We nemen de trein naar Osaka (Namba) en sporen verder door een betoverende natuur naar Gokurakubashi en met de kabelbaan naar Koya San, de bakermat van de Shingon, een belangrijke stroming binnen het Japanse boeddhisme. De Japanse monnik Kukai maakte in China kennis met deze vorm van esoterisch boeddhisme en introduceerde het in Japan. De belangrijkste tempel van de Shingon is de Kongobuji. Kanokunstenaars schilderden de schuifdeuren van de vertrekken met taferelen van Kukai. Daarnaast is het Danjogarancomplex één van de trekpleister. Vooral de immens grote, oranje pagode Konpon Daito is indrukwekkend. Afsluiten doen we met een wandeling naar het mausoleum van de stichter-monnik Kukai. De weg slingert door een immens groot kerkhof en wordt geflankeerd door honderden lantaarns. Het is een hele eer om er begraven te worden.
We logeren in één van de talrijke kloosters die Koya San rijk is. Het vegetarische avondmaal wordt reeds om halfzeven geserveerd, want de volgende ochtend worden we om vijf uur verwacht voor het ochtendgebed. De priester prevelt gebeden op een eentonige en repetitieve wijze. We kunnen uiteraard niet volgen, maar de Japanners in de gebedsruimte duidelijk wel. Het is alsof enkele Japanse toeristen een eucharistieviering in België zouden bijwonen. Snappen doe je niets maar je wordt wel ondergedompeld in de sfeer. Na de gebeden wordt het ontbijt geserveerd, dat (weeral) enkel uit vegetarische gerechten bestaat. Smaken doet het ons niet.

We zijn terug in Osaka. We zijn overdonderd door de massa mensen die door de winkelstraten wandelen. We weten niet waar eerst te kijken. De wijk rond Dotonbori en Namba puilt uit van de winkelgalerijen, boetieks van internationale merken, futuristische etalages, flashy neonlichten, reuzegrote bilboards, tientallen eetkraampjes en evenveel restaurants. Iedereen lijkt wel te eten. Osaka is dan ook het gastronomisch mekka van Japan. Kyoto kidaore, Osaka kuidaore! In Kyoto gaat men failliet aan het kopen van kimono's, in Osaka van het uit eten gaan.
Het gereconstrueerde kasteel van Osaka is indrukwekkend. Wel minder mooi dan Himeji-jo of Matsumoto, maar de donjon torent majestueus boven zijn omgeving uit. En dan is deze verdedigingstoren, daterend uit 1931, kleiner dan de oorspronkelijke die in 1586 werd gebouwd.
We wandelen van het Osaka Umedastation terug naar het hotel waar we ons op onze hotelkamer opfrissen alvorens te genieten van een heerlijk stukje wagyu beef.
Na onze zestiendaagse trektocht door Japan staan we in de luchthaven van Kansai. We vliegen vanuit Osaka via München naar Brussel.
Tot ziens, Japan. さようなら、日本.