IERLAND

Dublin is een stad op mensenmaat. Een stad zonder hoogbouw maar met veel groen, gezellige winkelstraten en sympathieke pubs. Ook cultureel heeft Dublin heel wat te bieden : Trinity College, het National Museum van de Ierse geschiedenis, The City Gallery Hugh Street en tal van grote en kleine theaters. Daarnaast biedt een bezoek aan de befaamde Guinnessbrouwerij en de whiskystokerij van Jameson een aparte ervaring. Ook ‘s avonds is Dublin een fijne stad met de befaamde uitgangswijk Templebar of vele andere eetgelegenheden en gezellige pubs.
 
We landen rond half elf in de internationale luchthaven van Dublin. De shuttle van Hertz, het verhuurbedrijf van onze minibus, pikt ons op. Eric heeft zich strategisch gepositioneerd en duikt als eerste in het kantoor van het verhuurbureau. Hij is de eerste om de huurwagen in ontvangst te nemen, terwijl de rest van de bende de valiezen in ontvangst neemt. Eén voor één druppelen de andere autohuurders in het kleine lokaal binnen, puffend bij het zien van de lange queue. Wij zijn binnen de twintig minuten bediend. Piet keurt met het kennersoog van een verzekeraar de huurwagen. Dan rijden we het centrum van Dublin.

In het Guinness Storehouse maken we kennis met de wereld van dit befaamd Iers bier. Proeven doen we het gerstenat in de panoramabar, met een fraai uitzicht op Dublin. Het Storehouse zal niet als een zinderende herinnering in ons geheugen gegrift staan, al is de gerenoveerde oude brouwerij wel wondermooi.
We nemen ons intreden in het Fitzwilliam Hotel, onmiddellijk aan het Saint Stephen's Green Park. Na een korte rust en verfrissing duiken we het centrum van Dublin in. Het is paasmaandag en het krioelt op deze zonnige lentedag van het volk. Overal vermaken stadmuzikanten de wandelaar en shoppers. We wandelen naar het Trinity College, Ierlands oudste universiteit, die in 1592 door de Britse koningin Elizabeth werd opgericht op het domein van een voormalig augustijnenklooster. 
We kunnen hier het schitterend geïllustreerde Book of Kells bekijken. Het dateert uit het jaar 800 en is daarmee één van de oudste boeken ter wereld. In de indrukwekkende Old Library ruikt het naar de oude boeken, meer dan de moeite waard. In de Temple Bar, één van de meest bekende Ierse pubs, is gezelligheid troef. Met live music op de achtergrond slurpen we aan de Guinness of frisdranken.

We verlaten Dublin en rijden via de kustweg naar Killiney. De omgeving doet steeds meer mediterraan aan naarmate we richting het zuiden rijden. Palmbomen, heuvels, Italiaans ogende huizen en prachtige uitzichten wisselen elkaar af. Het kwik loopt stilaan op naar de twintig graden. Halt houden we in Killiney Hill Park. Voor de korte maar steile wandeling worden we beloond met een prachtig uitzicht op Dublin en een schitterend uitzicht over de baai van Dublin. Op de top van de heuvel staat de brem reeds volledig in bloei en de felgele bloemen schitteren in de felle zon. Onze eerste groepsfoto heeft meteen zijn locatie gevonden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de rich and famous zich hier massaal hebben gevestigd. Die zuidelijk sfeer vinden we ook terug in Dun Laoghaire (spreek uit : Dun Leary) en Dalkey die we tijdens de rit passeerden.
We rijden verder richting de Wicklow Moutains. In Enniskerry houden we even halt. Het pittoreske dorpje straalt rust uit. We slaan wat lekkers voor de lunch in en trekken verder naar het zuiden. De weg slingert langs het ravijn. In de verte zien we de kale toppen van de Wicklow Mountains. De Sally Gap krijgen we niet te zien. De brug in Glencree heeft zijn beste tijd gehad en het verkeer wordt teruggestuurd. We keren op onze stappen terug en rijden we naar Glendalough, de fraaie monastieke nederzetting van Saint Kevin uit de zesde eeuw met een nog volledig intacte Ronde Toren en talrijke Keltische kruisen. Het is zalig weer terwijl we naar het Upper en Lower Lake wandelen. Terwijl Lies, Riet en Martine een zonovergoten picknickplaatsje langs het meer zoeken, marcheren de Stefan, Piet en Eric aan het tempo van een geforceerde dagmars terug naar onze minibus. Een boomstronk doet dienst als tafel. Brood, kaas, salami en fruit worden aangerukt. We stillen onze honger onder de deugddoende stralen van een gulle zon.
We zijn (veel) langer blijven hangen langs de boorden van het meer en beslissen niet naar Kilkenny te rijden. In Cashel houden we wel nog even halt. De ruïnes van de Rock of Cashel torenen hoog boven het dorp uit. Het is al laat en we hebben nog een rit van twee uur over glooiende wegen voor de boeg. Eric stuurt de minibus gezwind over de Ierse nationale wegen, kronkelend langs groene weiden en hoge bergtoppen, en rijdt af en toe ruim onder de maximaal toegestane snelheid van 100 km/u. Een unicum.
In Killarney nestelen we ons op het terras van het hotel. De goudgele zon gaat langzaam onder, het uitzicht op het meer en de omringende heuvels is wondermooi en de Smithwick, gin-tonic en frisdranken smaken voortreffelijk. Life is beautiful.

We vertrekken vanuit Killarney voor de meest bekende panoramische tocht langs de kust van het Iveraghschiereiland. We rijden tegen de klok in. De noordzijde van de Ring of Kerry loopt langs de baai van Dingle, en plaatsen als Glenbeigh en Killorglin. We houden halt aan het strand van Rossbeigh nabij Glenbeigh. Golven hebben het houten staketsel helemaal verteerd. De hellingen lopen steil omhoog terwijl het lange en brede strand uitnodigend wacht op toeristen.
Even voorbij Caherciveen bereiken we het pont om ons naar Valentia Island, aan de oostzijde van het schiereiland, te brengen. Het toeristenseizoen is nog niet gestart zodat het pont nog niet operationeel is. Via deze zee-engte kunnen we Valentia Island alvast niet bereiken. We rijden dan maar via de brug dat het vasteland met het eiland verbindt. We vervolgen onze weg rond het eiland. We rijden naar de top van Geokaun Mountain op. Onze VW kreunt om de steile helling te overwinning. Aan onze voeten ligt een fantastisch mooie baai, beschermd door natuurlijk golfbrekers en een vuurtoren die de tijd en de schuimende wolken trotseert. We schuilen op een bank, goed beschut voor de huilende wind, en genieten van de ruwe zee die aan onze voeten ligt. We dalen Geokaun Mountain af en stallen onze minibus op de parking van de Fogher Cliffs. Steil klimmen de bergflanken uit de kolkende zee. Schuimend breken de golven open als ze tegen de granieten rotswanden te pletter slaan. Telkens opnieuw rukken de aanvalsgolven aan om het klif te overwinnen. Tevergeefs.
Het kwik klimt opnieuw richting de twintig graden en we vleien ons neer op een bank van de pub in het haventje nabij de brug naar Valentia Island. Terwijl de zon op onze rug brandt, delen we reuzengrote porties fish and chips of seafood platter. We spoelen de lekkernijen uit de zee door met de inmiddels zeer gesmaakte Smithwick.
De Skelligeilanden liggen gehuld in de mist. Vanop Keonaun Mountain hadden we de twee eilanden al zien liggen. Nu doemen de toppen uit de mist op. De eilanden zijn beroemd vanwege de populatie papegaaiduikers. Skellig Michael, het grootse van de twee eilanden, huisvest een klooster uit de 6e eeuw. Het staat op de UNESCO werelderfgoedlijst.
Halverwege de Ring of Kerry komen we het plaatsje Waterville tegen. Charlie Chaplin verbleef regelmatig op deze plaats. Een levensgroot standbeeld van deze Britse acteur siert dit plaatsje. We rijden verder via Sneem langs de zuidelijke baai (Kenmare River) terug naar Killarney. Het landschap is hier heel anders. Smalle wegen kronkelen door weilanden en langs heuvels. Dan klimmen we naar de pas en genieten bij Ladies View van het fraaie uitzicht op Lough Leane.
We sluiten de dag af met een plons in het zwembad of ontspannend in de sauna. Na een lekker avondmaal kruipen we wat vroeger dan gewoonlijk onder de wol. Er staat morgen een lange rit op het programma.

Het Dingle Peninsula in county Kerry, met het betoverende plaatsje Dingle, is een parel in het westen van Ierland. Wij duiken in de ruige natuurpracht van dit schiereiland, dat zich 40 kilometer uitstrekt van Tralee naar Slea Head. Ten westen van de stad Dingle liggen slechts enkele kleine dorpjes en vormt het schiereiland de thuisbasis van 500.000 schapen.
We zijn vroeg uit de veren. De dag kondigt zich als bijzonder mooi aan. er is geen zuchtje wind en nergens valt er een sliertje mist of een wolkje te bespeuren. Onder een stralende hemel trekken we naar Dingle. Het stadje slaapt nog als we onze VW op de ruime parking achter laten. Kleurrijk geschilderde huisjes slingeren zich langs de kade waar ooit vele vissersbootjes dobberden. Ze zijn vervangen door een aantal witte zeilboten. Er ligt nog enkel een oude, verroeste visserssloep aan de ketting. Uitvaren voor visvangst op open zee is wellicht niet meer aan de orde.
De rit naar Slea Head is adembenemend. Smalle wegjes, waar we tegenliggers nauwelijks kunnen passeren, kronkelen zich langs de kust. Honderden schapen grazen op de grasgroene weiden. Blauwe en roze dotten onderscheiden de eigenaar. Jongere lammeren blaten terwijl ze vrolijk naast hun moeder huppelen.
Slea Head is het meest westelijke punt van Ierland met een fantastisch uitzicht op de Blasketeilanden, verlaten eilanden die ooit het thuis waren van een bloeiende Iers sprekende eilandgemeenschap. Het landschap is bijzonder mooi. Schuimende golven spatten open tegen de grillige rotsformaties. Een gezin met een mobilhome hebben de kampeerplaats van hun leven ontdekt.
Een bijzondere plek is het kleine dorp Dunquin. Hier werd de met twee Oscars bekroonde Britse film Ryan's Daughter opgenomen. Bewoners van Dunquin speelden in de film als figuranten. De door David Lean geregistreerde film zette Ierland als toeristische trekpleister op de kaart. De film met Sarah Miles, Robert Mitchum en Trevor Howard in de hoofdrollen werd maar matig onthaald en was geen commercieel succes. Veel critici zien het nu als een destijds onderschat meesterwerk.

De Burren, wat grote rots betekent, is een uniek karstlandschap in het noordwesten van Ierland. Het kalksteengebied heeft een oppervlakte van ongeveer 300 km². Aan de noordzijde wordt het begrensd door de Baai van Galway, aan de westzijde door de Cliffs of Moher. De klippen bestaan uit kalksteen en strekken zich uit over een lengte van acht kilometer aan de Ierse westkust, tussen de dorpen Doolin en Liscannor.
 
We steken de Shannon River met het veerpont over. In geen vijftien minuten overbruggen we de brede riviermond. Gezwind rijden we naar het noorden. Het is ruim over het middaguur en onze magen grommen. De streek tussen de Shannon River en The Burren is schaars bezaaid met eetgelegenheden en zelfs winkels. Het is dan ook niet zo evident om een smaakvolle lunch te bemachtigen. We houden uiteindelijk halt in een superette waar we proviand inslaan. Onder een stralende hemel, met zicht op een fraaie baai picknicken we (weeral) in open lucht. Geen mens die gelooft dat we in Ierland keer op keer buiten kunnen lunchen!
Dan volgt het hoogtepunt van de dag : de Cliffs of Moher. Tot tweehonderd meter rijzen de klippen boven de zee uit. Het uitzicht is indrukwekkend. We wandelen naar de O'Brien's Tower, een ronde stenen uitkijktoren, die in 1835 werd gebouwd door Cornelius O'Brien, en hebben een spectaculair uitzicht op de kliffen, die mooi naast elkaar in zee duiken. Papegaaiduikers nestelen zich tegen de klifwanden en vliegen af en aan om vis te vangen.
Aan de zuidzijde zijn de kliffen het hoogst. We wagen ons tot aan de rand van het klif. Duizelingwekkend stort het zich de dieperik in. Hier heb je beter geen hoogtevrees. We wandelen terug naar de wagen terwijl de priemende zon zweetdruppels op ons voorhoofd tovert.

Even voorbij Doolin parkeren we de VW aan de uitlopers van de Burren. Het grillige maanlandschap bestaat kalksteen en beslaat ongeveer driehonderd vierkante kilometer. We wandelen over de kalksteenrotsen die in rechte patronen tot aan de Atlantische Oceaan reiken. We ontdekken de magie van de grillige Ierse westkust terwijl we langs de Wild Atlantic Way noordwaarts naar Galway trekken. Stenen muurtjes omzomen de kustweg die zich langs kleine dorpjes en weilanden vol schapen en lammeren slingert.
De dag besluiten we in Galway, in het met een michelinster bekroonde restaurant Aniar, dat zijn faam verdient met een uitstekende keuken met authentieke streekgerechten. In een trendy ingericht restaurant degusteren we in een ontspannen sfeer traag in zoutkorst gegaarde knolselder, gefermenteerde vis en zeeduivel met spinazie, zeewier en wilde dille. Topper was een verrukkelijke ossenstaart, zacht gegaard in Ierse wijn met schuim van pompoen en wilde daslook. Lies' vegetarisch alternatief voor dit zalig gerecht is een heerlijke schotel van sint-jakobsnootjes.

We verlaten Galway naar het noorden en rijden door de ongerepte schoonheid van het natuurpark van het nationale park van Connemara. De Connemara is een landschap met veel contrasten en een woeste natuur die zich uitstrekt van de moerassen en meren van het Gaelic sprekende Zuid-Connemara tot aan de Twelve Bens-bergketen in het noordwesten van de Connemara. Net voor Clifden, de grootste stad in de Connemara, verlaten we de hoofdweg. We rijden tussen hoge bergtoppen en langs donkerblauwe meren. We houden even halt aan de Benedictijner Abdij van Kylemore.
Vervolgens smeren we de benen in voor een stevige wandeling naar de top van Diamant Hill. De wandeling start zachtjes bergop. Aan de splitsing nemen Martine en Riet het wijs besluit om niet mee naar de top te klimmen. Zij wandelen op eigen tempo het lager gelegen pad. De wandeling klimt steil naar de bergspits. De wind blaast ons haast omver terwijl we puffend Diamond Hill overmeesteren. Het uitzicht is adembenemend. Diep in het dal ligt Kylemore Abbey, omringd door diepblauwe meren en donkergroene bossen. In het zuiden strekken de kale bergtoppen van het Connemara National Park zich tot Galway uit terwijl de Atlantische Oceaan zijn tentakels tot aan de voet van bergen uitspreidt en wondermooie inhammen en baaien in het landschap kerft. Langharige schapen met blauwe dotten op hun vacht grazen tegen de flanken van Diamond Hill. We wandelen in strak tempo terug naar het Visitors Centre waar Martine en Riet keuvelend bij een glas cola de tijd voorbij zagen flitsen.

Galway is een gezellig stadje met typische Ierse pubs en de hoofdstad van het gelijknamige graafschap.
 
Behaaglijk vermoeid rijden we terug naar Galway waar we de rest van de dag de bescheiden bezienswaardigheden van dit gezellig provinciestadje de revue zien passeren. De stevige noordenwind snijdt vlijmscherp door onze jassen. We duiken een pub in, zoekend naar beschutting en wat warmte. 's Avonds, bij het verlaten van het restaurant, krijgen we de eerste regendruppels geserveerd. We prijzen ons gelukkig met het zonnige weer tijdens onze reis door Ierland.

De graafschappen Louth en Meath, ten noorden van Dublin, zijn bekend om hun opmerkelijke grafmonumenten uit de bronstijd en prehistorische bezienswaardigheden. We bezoeken er Newgrange.
 
We rijden twee uur en half voor we de archeologische site van Newgrange bereiken. We bezoeken er de opmerkelijke grafmonumenten uit de bronstijd. Het mooi onderhouden bezoekerscentrum geeft ons een overzicht van de vallei van de Boyne, waar drie grote en tal van kleine grafheuvels ontdekt werden. Newgrange dateert van drieduizend voor Christus en werd op het einde van de zeventiende eeuw ontdekt. Pas tweehonderd jaar later werd het graf beschermd. Onze gids leidt ons naar de graftombe en demonstreert hoe tijdens de zonnewende de zon gedurende enkele minuten het graf binnendrong en een lichtstraal op de graven toverde. Opvallend hoe belangrijk de zon in het bestaan van vele vroege bewoners van onze aardbol wel was. Verspreid van Egypte tot in het uiterste westen van Europa werden haast identieke rituelen gevolgd. De site van Newgrange ligt in het midden van glooiende groene heuvels, omringd door met lage stenen muurtjes afgezoomde weilanden, waar honderden schapen rustig grazen. Ierland op zijn best!

We rijden naar het zuiden, terug naar Dublin waar we in The City Gallery in Hugh Street wat cultuur opsnuiven. Het museum huisvest naast hedendaagse kunst (werken van Auguste Renoir, Edouard Manet, Camille Pissarro) tevens de Francis Bacon Studio, die volledig vanuit Londen verhuisd werden. Bacon (1909-1992) is één van de toonaangevende kunstenaars van de 20e eeuw. Hij woonde bijna zijn hele leven in Londen, maar is geboren en getogen in Dublin. De studio is 'georganiseerde wanorde' zoals de kunstenaar in een reportage uit de jaren zeventig het zelf omschreef. Er liggen ongeveer 7000 (!) voorwerpen in het atelier, van verfpotten en kwasten over boeken en krantenknipsels.
Nadien snuiven we de geur van whisky op. We bezoeken de Old Jameson Distillery, één van de oudste whiskydistilleerderijen van Ierland. We worden verwelkomd door een zeer enthousiaste gids. De rondleiding start met een fraaie introductiefilm. Na het bezoek aan de distilleerderij kunnen we (uiteraard) van het goudbruine drankje genieten. We proeven een Schotse malt whisky, met zijn typische gerookte smaak, een Jameson, zacht van smaak, en Jack Daniels, met een duidelijk vanillesmaak. Wij geven de voorkeur aan de sterk rooksmaak van de Johnny Walker Black Label, zeer tot ongenoegen van onze gids, die zijn eigen Jameson (uiteraard) de hemel in prijst. Dan worden we getrakteerd op een glas whisky. Een paar druppels water zou de smaak van de whisky helemaal tot zijn recht laten komen. Ik vraag me af of de specialisten er ook zo over denken.
Afsluiten doen we de dag in Resto Forest Avenue, waar de Ierse keuken helemaal tot zijn recht komt.
De volgende dag keren we terug naar België. Tot ziens, Ierland. Féach leat go luath, Baile Átha Cliath.